“Pensioen regelen? Tegen die tijd ben ik allang dood”

Hoe ga je om met werk en geld voor nu en later? Leef je bij de dag of plan je doelbewust je financiële toekomst? En regel je ‘later’ zelf, of ben je aangesloten bij een pensioenfonds?

Nazrien Ozir is volledig arbeidsongeschikt verklaard. Ze verwacht de pensioengerechtigde leeftijd niet te bereiken.

Nazrien Ozir (46)

Beroep: geen, voorheen communicatiemedewerker

Werkt wekelijks: niet, ze is arbeidsongeschikt

Inkomen: ongeveer 2.000 euro aan wia-uitkering en arbeidsongeschiktheidspensioen

Spaargeld: een klein potje voor noodgevallen

Pensioen geregeld? nee

Wat voor werk deed je voorheen?

“Ik ben communicatiemedewerker en directiesecretaresse geweest bij de overheid. Ik heb voor verschillende ministeries gewerkt, zoals Economische Zaken, Binnenlandse Zaken en Justitie.”

Hoeveel verdiende je daarmee?

“Zo’n 2.300 euro netto voor 36 uur.”

Was je blij met dat salaris?

“Ja, absoluut. Ik kon me alle luxe permitteren. Ik huurde via de woningbouw een huis voor 300 euro per maand en hield veel geld over om leuke dingen te doen. Lekker eten, drinken, op reis. Mijn motto is altijd geweest: geniet nú van het leven. Ik zou mijn geld nooit oppotten voor later. Ik heb geen man of kinderen, en wie zegt dat er voor mij een later is? Ik heb wat achter de hand voor als de wasmachine kapotgaat, maar verder laat ik mijn geld rollen. Weet je, het is me allemaal niet komen aanwaaien. Ik heb alles op eigen kracht gedaan. Al sinds het moment dat mijn vader overleed, op mijn 13^de, dop ik mijn eigen boontjes. Ik heb zelf iets van mijn leven gemaakt door zelfstandig twee hbo-studies te bekostigen en af te ronden. Al ben ik mijn moeder ook veel dank verschuldigd omdat ze is hertrouwd met mijn stiefvader. Anders waren we nooit naar Nederland gekomen en dan weet ik niet hoe het met me was afgelopen in Suriname.”

Je bent arbeidsongeschikt geraakt. Wat is er gebeurd?

“Het begon met hartkloppingen en paniekaanvallen. Ik had er geen controle over. Het waren duidelijke signalen dat ik het even rustiger aan moest doen, maar ik negeerde ze en bleef doorgaan – tegen beter weten in. In 2010 had ik voor het eerst een burn-out, waarvan ik nooit helemaal ben hersteld. Op een gegeven moment begaf mijn lichaam het gewoon, ik viel flauw op straat en kon niet meer opstaan. Op dat moment, in 2016, heb ik me ziekgemeld. Sindsdien zit ik thuis. Ik ben lichamelijk uitgeput. Mijn batterij is niet leeg, ik heb een hele nieuwe accu nodig.”

Sinds wanneer ontvang je een wia-uitkering?

“Die ging na twee jaar in, in 2018. In 2020 ben ik volledig arbeidsongeschikt verklaard. Nu krijg ik ook een deel arbeidsongeschiktheidspensioen.

Ik heb altijd geroepen dat ik op mijn 50^ste met pensioen wilde zijn, maar dat bedoelde ik toch anders. Ik hoopte dat ik dan de loterij zou hebben gewonnen, of een hele rijke man zou zijn tegengekomen. Niet dat ik volledig arbeidsongeschikt zou zijn.”

Hoeveel krijg je per maand?

“In totaal meer dan 2.000 euro netto.”

Kom je daarvan rond?

“Ik red het net. Ik hoef niet altijd meer, groter, mooier en beter. Ik vergelijk mezelf niet met anderen; ik leef een goed leven met wat ik heb. Ik baal wel als een stekker dat ik te laat een arbeidsongeschiktheidsverzekering heb afgesloten. Dat deed ik pas toen ik al in de ziektewet zat. Maar een brandend huis kun je niet verzekeren, zoals de verzekeraar zei.”

Wat zijn je vaste lasten?

“In totaal zo’n 750 euro. Hypotheek, VvE, energie, verzekeringen, abonnementen; de standaarddingen.”

Waar geef je nog meer geld aan uit?

“Ik heb altijd relatief veel geld uitgegeven aan vakanties en etentjes. Ik hecht meer waarde aan ervaringen dan aan spullen. Dat komt denk ik doordat ik heel sober, semi armoedig ben opgevoed. We hadden thuis bijvoorbeeld geen televisie. Je hebt ook mensen die dan júíst gaan pronken met dure spullen als ze later wel geld hebben, maar voor mij heeft het geen toegevoegde waarde. Pas in 2016 heb ik een moderne tv gekocht, tot die tijd had ik zo’n ouderwetse joekel. Ik heb niet veel, maar wat ik heb deel ik zo veel mogelijk met familie en kennissen in Suriname. Ik stuur ze weleens geld. Wie goed doet, goed ontmoet.”

Ben je bezig met je oude dag?

“Absoluut niet, ik leef met de dag. Tegen de tijd dat ik recht zou hebben op mijn resterende pensioen, ben ik allang dood. Ik ben een Hindoestaan uit Suriname, wij worden niet oud. In mijn omgeving zijn veel mensen jong overleden. Mijn vader overleed toen hij 44 was, zijn zus een jaar later, ook 44, mijn nicht op haar 18^de. Binnen een jaar waren ze alle drie weg. Mijn oudere zus bezweek in 2017 op 51-jarige leeftijd aan een herseninfarct, en ook in de familie van mijn moeder overleed de een na de ander. Herseninfarcten, hartaanvallen, diabetes; het komt vaak voor in onze gemeenschap. Ik ken maar twee 80-plussers: een oudtante en de nicht van mijn moeder. Daarom weet ik zeker dat ik de 67 niet haal.”

En wat nou als je het wél haalt?

“Stel dat ik ouder dan 67 mag worden, dan zal ik mijn huis moeten verkopen. Ik kocht het in 2016 voor 125.000 euro, inmiddels is het het dubbele waard. Mocht het me gegund zijn, dan zou ik me tegen die tijd graag willen inzetten voor goede doelen.”

Toch treurig, dat je gelooft niet oud te zullen worden. Ben je desondanks gelukkig?

“Ja hoor, het is niet alleen maar kommer en kwel. Ziek zijn heeft me ook vrijheid gegeven. En zoals Martin Luther King zei: ‘Er is niets belangrijker in de wereld dan vrijheid. Vrijheid is het waard om opofferingen voor te doen. Het is het waard om er je baan voor te verliezen.’ Ik ben vrij in die zin dat ik mezelf niet meer hoef te verantwoorden. Ik word nooit meer beter, maar er is erkenning voor mijn ziekte en dat geeft rust. Mijn leven is goed zoals het nu is.”