Droom & Daad: “Mijn generatie maakt me hoopvol voor de toekomst”

Want tussen droom en daad staan wetten

In den weg en praktische bezwaren

(uit: Willem Elsschot, Het Huwelijk)

Pensioen mag voor generaties Y en Z een ver-van-hun-bedshow zijn, zij zijn wel de generatie van de toekomst. Waar dromen ze van? Wat doen ze om dat te bereiken? En wat staat het in de weg? In deze reeks laten we jongeren aan het woord over hoe nu en later er voor hen uitziet.

Indya Duivenbode (27): “We moeten er samen voor zorgen dat gezond oud worden een prioriteit wordt.”

Wie: Indya Duivenbode (27)

Woont: In een huurhuis in het centrum van Rotterdam, met haar vriend en hond. “Liever zouden we kopen. Maar hoewel we elke maand 1100 euro aan huur betalen, komen we niet in aanmerking voor een hypotheek waarbij de maandlasten 700 euro zouden zijn. Zo krom.”

Werkt: Gezondheidseconoom Indya was consultant in de zorg, maar zegde eerder dit jaar haar goedbetaalde baan op om een eigen onderneming te beginnen waarmee ze meer impact wil maken. ‘Zorgstelsel Unpacked’ is een online community waarin het zorgstelsel centraal staat. Indya’s streven is enerzijds om het zorgstelsel minder complex te maken en anderzijds om partijen met tegenstrijdige belangen met elkaar te verbinden.

Houdt van: Sporten (wielrennen, hardlopen, basketballen), wandelen met de hond en van de natuur.

Waar droom je van?

“Ik droom ervan mijn leven te kunnen inrichten op een manier die bij mij past, in plaats van me te conformeren aan wat ‘de maatschappij’ van me verwacht. Tot voor kort volgde ik het gebaande pad. Nu heb ik mijn veilige consultancybaan opgezegd om iets te doen wat beter bij mij past. Beperkende overtuigingen probeer ik los te laten. Zo dacht ik dat een hond hebben niet samenging met een carrière. Maar toen het coronavirus uitbrak, heb ik er toch één geadopteerd. Als ik het blijf uitstellen, dacht ik, heb ik pas een hond tegen de tijd dat ik met pensioen ga. Ik zie om me heen dat mensen voor morgen leven, in plaats van nú. Het is mijn droom om meer in het moment te leven. Dat lukt me nog niet altijd, maar ik vind het wel heel belangrijk.”

Hoe zie je jouw toekomst voor je?

“Het klinkt misschien wat vaag, maar ik hoop dat ik dan iets doe wat ik nu nog niet kan verzinnen. Het idee dat ik precies weet waar ik ben over een jaar of vijf, vind ik naar en beperkend. Ik hoop dat ik in de toekomst veel gegroeid ben en veel geleerd heb. Over het algemeen zie ik de toekomst wel rooskleurig in. Als het ondernemerschap niets wordt, weet ik dat ik privileged genoeg ben om de rest van mijn leven verzekerd te zijn van werk in loondienst. Of ik kinderen wil, weet ik nog niet. Ik denk dat het veel vrijheid geeft om geen kinderen te hebben.”

Hoe ziet je gedroomde pensioen eruit?

“Ik zou al voor mijn pensioen financieel onafhankelijk willen zijn, net als veel anderen van mijn generatie die daarnaar streven. Ik hoop vooral dat ik tegen die tijd geen geldzorgen heb en dat werken geen noodzaak is. Het liefst wil ik blijven doen wat ik leuk vind en anderen helpen. Niet om er rijker van te worden, maar omdat het goed voelt. En ik hoop dat ik samen met mijn vriend gezond oud mag worden.”

Wat is je droom voor Nederland?

“Dat iederéén gezond oud mag worden. Daar ben ik heel gepassioneerd over. We moeten er samen voor zorgen dat gezond oud worden een prioriteit wordt, voor alle Nederlanders. Daarnaast droom ik van een Nederland zonder discriminatie en met meer empathie en begrip. Ik identificeer me als feminist, en leer nog elke dag bij over wat dat precies betekent. Ik ben een witte, hoogopgeleide vrouw, ik kan vanuit eigen ervaring spreken over man-vrouwverhoudingen, maar feminisme gaat veel verder dan dat. Ik weet niet hoe het is om te worden gediscrimineerd vanwege je afkomst, religie of een handicap. Ik vind het belangrijk om stil te staan bij je privileges, en begrip en empathie te hebben voor mensen die in een andere situatie zitten. Je moet je nooit beter voelen dan een ander, maar ook zeker niet minder. Dat zijn principes waarnaar ik probeer te leven. Ik streef naar gelijkwaardigheid.”

Wat vind je wél goed gaan in de maatschappij, wat maakt je trots?

“Ik vind het leuk om te zien hoeveel kleine initiatieven er op buurtniveau zijn om mensen met elkaar te verbinden. Bij mij in de buurt heb je bijvoorbeeld taalcafés, waar verschillende culturen met elkaar Nederlands kunnen leren, en er is een park dat door de wijk wordt onderhouden. Wat me ook trots maakt, is dat mijn generatie en de generatie er net onder in mijn ogen veel meer bezig zijn met impact maken dan met geld verdienen en huisje-boompje-beestje. Er zijn weinig jonge mensen die de klimaatcrisis ontkennen en ik heb het idee dat we veel nadenken over hoe alles beter en rechtvaardiger kan. Dat maakt me hoopvol voor de toekomst.”

Wat zou er beter kunnen in de wereld?

“Ha, heb je even? Om te beginnen moet iedereen gelijke kansen krijgen en moeten er minder vooroordelen zijn. Daar zou de wereld van opknappen. Wat de zorg betreft valt er ook veel te verbeteren. Het personeelstekort wordt bijvoorbeeld steeds groter. De verwachting is dat in 2040 een kwart van de Nederlanders in de zorg moet werken om de zorgvraag aan te kunnen. Met andere woorden: dat kan niet. De zorg moet dus anders worden ingericht om het met minder personeel af te kunnen én de zorgvraag moet omlaag, door middel van preventie. We zijn op een punt beland dat we creatief moeten worden. Want we kunnen het niet met een beetje bijschaven oplossen voor 2040. Het is een complexe kwestie waar we met z’n allen mee bezig zouden moeten zijn.”

Wat baart je zorgen, met het oog op de toekomst?

“Mijn grootste zorg is toch het klimaat. Waar doe je nou goed aan? Waar heb je invloed op? Hoe kun je je steentje bijdragen? Dat vind ik ingewikkeld. Maar wegkijken en niets doen is geen optie.”

Wat maakt je boos?

“Discriminatie, ongelijkheid, racisme, onwetendheid… Dat zijn dingen die me kwaad maken. Ik krijg vaak de vraag, voornamelijk van mannen: is feminisme nog wel nodig? Sommigen denken dat ik een hekel heb aan mannen. Maar mannen zijn niet het probleem, het probleem is de maatschappij die mannen op een bepaalde manier conditioneert. Als je eenmaal ziet wat er mis is, kun je het niet meer níét zien.”

Wat staat je dromen in de weg?

“Mensen met weinig empathisch vermogen. Wat ook weleens lastig is, is dat ik in mijn werk merk dat het niet altijd wordt toegejuicht dat ik de zorg een beetje probeer op te schudden door taboes bespreekbaar te maken. Dat maakt het moeizaam.”

Wat doe je zelf om je dromen te realiseren?

“Ik heb mijn baan in de consultancy opgegeven om meer impact te maken in zorg. Dat betekent dat ik waarschijnlijk voorlopig geen huis kan kopen, maar ik geloof zó in wat ik doe, dat al het andere een lagere prioriteit heeft. Enerzijds probeer ik op deze manier stappen te maken, anderzijds hoop ik anderen te inspireren om ook hun eigen pad te bewandelen. Ik merk al dat mensen in mijn omgeving steeds vaker bij mij aankloppen als ze willen sparren over levenskeuzes. Dat vind ik mooi. Ik geloof dat de wereld er beter van wordt als iedereen doet wat goed bij hem of haar past.”

En wat doe je zelf voor een beter Nederland en een betere wereld?

“Ik geloof dat mijn bedrijf Nederland beter gaat maken. Ik stop er veel tijd en energie in om het zorgstelsel begrijpelijker te maken en werk aan een community om zorgprofessionals, bestuurders en beleidsmedewerkers te verbinden. Ik wil gelijkwaardigheid creëren in een wereld die nog heel hiërarchisch is.

Verder probeer ik op te komen voor mensen die het minder goed hebben. Ik spreek me uit tegen ongelijkheid, ook als dat me minder populair maakt. Ik vind dat ik dat vanuit mijn bevoorrechte situatie verplicht ben.”